"Wujaszek Wania" Czechowa jest niewątpliwie tą pozycją w dramaturgii klasycznej, która w jakiś osobliwy sposób nie poddaje się weryfikującej sile czasu. Jest coś szekspirowskiego w nostalgicznej atmosferze dworku Iwana Pietrowicza. Postacie tego dramatu skupiają się nagle wokół zupełnie nieoczekiwanego incydentu, aby dokonać jakby ostatecznego rozrachunku z własnym życiem, ale życie to nie kojarzy się z jakąkolwiek aktywnością. Tak więc ów rozrachunek jest rozrachunkiem z druzgoczącym w efekcie bezwładem. Wszyscy zgromadzeni w dworku - wyłączając Michała Lwowicza - to ludzie beznadziejnie znudzeni, żyjący w kokonie bezczynności. Choć coś tam robią, coś tam czytają - ale są to tylko pozory godziwego życia. Mamy więc doczynienia z bardzo charakterystyczną sytuacją z końca wieku. Nas współczesnych dzieli od tamtej nostalgii blisko sto lat. Wprawdzie frustracje bohaterów "Wujaszka Wani" wynikają z nudy, braku wartości, gry pozorów - to je