Siedzę w teatrze i myślę, że aktor sam w sobie jest odnawiającym się bezustannie dziełem. Obraz, nawet kiedy wędruje po różnych wystawach, zawsze pozostaje sobą - tym właśnie obrazem, nie innym. Co innego z aktorem. Dziełem - człowiekiem - o dwóch rolach Janusza Gajosa w Teatrze Narodowym pisze Jarosław Mikołajewski w Gazecie Wyborczej - Co Jest Grane.

Dwie wybitne role Janusza Gajosa. W "Mszy za miasto Arras" i w "Kotce na gorącym blaszanym dachu" w Teatrze Narodowym. Siedzę w teatrze i myślę, że aktor sam w sobie jest odnawiającym się bezustannie dziełem. Obraz, nawet kiedy wędruje po różnych wystawach, zawsze pozostaje sobą - tym właśnie obrazem, nie innym. Co innego z aktorem. Dziełem - człowiekiem. Ostatnio dwukrotnie, raz za razem, widzę Janusza Gajosa. W "Kotce na gorącym blaszanym dachu" Tennessee Williamsa i w "Mszy za miasto Arras" [na zdjęciu] Andrzeja Szczypiorskiego w Teatrze Narodowym. Spektakle niepodobne do siebie, postaci skrajnie różne, zanurzone w innych opowieściach. Grany przez Gajosa Duży Tata w "Kotce..." jest potworem i bogiem, nad którym rodzina chwilowo wydaje się mieć przewagę. Bo Duży Tata jest chory, niedługo umrze. Ale tylko rodzina wie, jak jest naprawdę. On, jego nastrój, zawieszony jest na tym, co powiedzą mu oni. W "Mszy..." Gajos jest kronikarzem Janem. Opowiada