Melancholijna diagnoza społeczno-obyczajowa.

Twórczość Aleksandra Fredry dzieli na dwa odmienne stylistycznie okresy kilkunastoletnia przerwa. Kiedy w 1842 roku autor oburzony atakami krytyki zarzucającej mu pomijanie problematyki narodowej postanowił wycofać się z życia literackiego, był uznawany przez publiczność za "króla" polskiej komedii. Mimo namów do końca życia nic już nie opublikował. Okazało się jednak, że nie zerwał z komediopisarstwem. Po przerwie wrócił do swego ulubionego gatunku i choć nie myślał o publikacji, napisał kilka znaczących dzieł ("Rewolwer", "Pan Benet", "Godzien litości"). Wydaje się, że czynnikiem, który spowodował nowe zainteresowanie pisarstwem, była chęć przeniesienia do Polski wzorów komediowych, jakie Fredro oglądał w teatrach podczas pobytu w Paryżu w latach 1850-55. Widz kojarzy komedie Fredry z optymistyczną wizją świata. I choć w wielu jego utworach nie brak ironii czy rysów satyrycznych, to dominuje w nich wyrozumiałość dla ludzkich wad i sł