Komedia Aleksandra Fredry pt. "Wielki człowiek do małych interesów" powstała po roku 1853 i nie doczekała się za życia pisarza scenicznej premiery. Autor, w owych latach głośny już pisarz dramatyczny, zniechęcony atakami prasy zarzucającej mu kosmopolityzm, niepodejmowanie problematyki narodowej, a wreszcie i brak jakiejś wyraźnej linii ideologicznej, zaczął pisywać do szuflady, a utwory swe czytał potem w najściślejszym kręgu znajomych i przyjaciół. Urodzony w okresie romantyzmu, wychowany na polskiej i francuskiej literaturze klasycystycznej, nie przejął Fredro w swej twórczości podstawowych prądów epoki. Zarzuty kierowane doń przez Seweryna Goszczyńskiego w rozprawie "Nowa epoka poezji polskiej", a poparte przez takie osobistości intelektualne, jak Edward Dembowski czy Dunin Borkowski, były o tyle słuszne, co skrajne. Nie chodziło w nich tak bardzo o twórczość autora, jak o postawę moralną. Fredro rewolucjonistą nigdy nie był, a w sprawach s