Polska prapremiera "Wielkanocy", zrealizowana przez Bogdana Hussakowskiego na Małej Scenie łódzkiego Teatru im. Jaracza, jest jego trzecią inscenizacją Strindbergowską, po "Tańcu śmierci" i telewizyjnych "Wierzycielach". "Wielkanoc", świeżo i świetnie przełożona przez Zygmunta Łanowskiego, objawia Strindberga, jakiego w Polsce prawie nie znamy: autora nowożytnych misteriów i moralitetów, zainteresowanego podówczas (r. 1900) dramaturgią i sztuką średniowieczną, wychodzącego właśnie z ciężkiego kryzysu światopoglądowego.

Strindberg wracał do chrześcijaństwa po krótkim okresie ateizmu objawiającego się w jego twórczości niekiedy w formie agresywnej, przypominającej pisma Nietzschego. Pewnie, było to chrześcijaństwo bardzo indywidualne, w którym tezy protestanckiego szwedzkiego kościoła państwowego, idee Swedenborga, atrakcyjny dla Strindberga katolicyzm splatały się w sposób przedziwny i oryginalny. Religia - i muzyka, muzyka o inspiracji chrześcijańskiej("Sieben Worte des Erlösers am Kreuze" Haydna) określają atmosferę sztuki. Bez nich nie można jej zrozumieć. Akcja sztuki jest prosta: na rodzinę Heystów walą się nieszczęścia, zdawałoby się, bez umiarkowania. Ojciec rodziny przebywa w więzieniu, odsiadując wyrok za sprzeniewierzenie znacznych sum, rodzina cierpi, zagrożona przez wierzycieli, mogąca się spodziewać rychło zajęcia resztki dobytku. Prócz matki i syna, Elisa, poznajemy jego narzeczoną Krystynę, gimnazjalistę Beniamina, którego przygarnęła r