Premiera mało w Polsce znanej i prawie nie grywanej, a uznawanej (słusz­nie) za arcydzieło sztuki Strindberga z 1900 roku. Jest to, jak nieraz u tego autora, skrzyżowanie dramatu mieszczańskiego z moralitetem. Człowiek nazwiskiem Heyst sprzeniewierzył pieniądze i odsiaduje karę więzienia. Pozo­stająca na wolności rodzina cierpi biedę, skutki niesławy i strach przed wierzy­cielami. Akcja dzieje się w ciągu trzech dni Wielkiego Tygodnia, od Piątku do Niedzieli, i układa się w symboliczne misterium cierpienia, żałoby, odkupienia i zmartwychwstania. W ten klimat, z jednej strony, wprowadza muzyka z ora­torium Haydna "Siedem ostatnich słów Zbawiciela na krzyżu", a z drugiej, maja­cząca w głębi powiększona reprodukcja słynnego "Krzyku" Edwarda Muncha. Przedstawienie znakomite, przywołujące na pamięć najlepsze lata Teatru Współczesnego na Mokotowskiej, gdy prawie każda premiera stawała się wy­darzeniem artystycznym. Erwin Axer po raz kolejny pokaza