Przed 18 laty zrealizowane na scenie Starego Teatru "Wesele" przeszło prawie nie zauważone. A jak żaden inny spektakl tamtej doby, obrazowało stan ducha inteligencji polskiej, stan spo­łeczności, której ogniwa porozsypywały się jak paciorki zerwanego naszyjnika. Dziś, w r. 1995, w Teatrze Studio w Warszawie, Jerzy {#os#1241}Grzegorzewski{/#} powraca do stanu dusz artystycznych. Oparta na Wyspiańskim "La Boheme" - odnosi się w hi­storycznym rzucie do dnia dzisiejszego. I znowu, jak przed laty, napotyka na mur niezrozumienia (p. rec. R. Pawłowskiego "Czyściec Wy­spiańskiego", "Gazeta Wybor­cza" z 1 III). Zapewne dlatego, że artystyczna diagnoza - braku jakiejkolwiek, poza narkotyczną, świadomości inte­ligencji - tak dalece pokrywa się ze stanem rzeczywistym. Ten polonez błędnego koła udręki artysty - pozornej za­razem i autentycznej - na swój początek w młodopol­skiej kawiarni. Na galerii foy­er teatru przy świecach wybladłe postacie wokół kawiarn