1. Teza o wielkości "Akropo­lis" przyjmowana jest na wiarę. Co prawda brutalna zwada dotycząca możliwości prapremiery utworu po­łożyła się kompromitującym cieniem na pamięci o Józefie Kotarbińskim, ale reżyserskie spotkania z "Akropolis", które były udziałem Kazimierza Dejmka, Mieczysława Kotlarczyka, Jerzego Grotowskiego czy Krystyny Skuszanki - doświadczenia niekiedy fascynujące - nie zaowocowały po­wstaniem widowiska na swój sposób wzorcowego, uznanego powszech­nie za arcydzieło sztuki teatru. Legendę "Akropolis" wzmacnia też pamięć o tym, że utwór był przed­miotem marzeń i pracy Tajnej Rady Teatralnej. W koszmarny czas okupa­cji przygotowano inscenizację, która w reżyserii Leona Schillera, w sceno­grafii Andrzeja Pronaszki, z muzyką Romana Palestra, poprzedzona "Prolo­giem na otwarcie Teatru Narodowego" napisanym przez Czesława Miłosza, miała zainaugurować działalność Te­atru Narodowego po zwycięskiej wojnie. I miało to być t