Od dawna już żadna z premier Teatru Wielkiego w Warszawie nie przyniosła publiczności (zre­sztą niepotrzebnie przeniesionej na stojące na scenie twarde krze­sła) tyle satysfakcji, co "Ludus Danielis", dramat liturgiczny we­dług oryginalnego 13-wieczne­go rękopisu z francuskiego kla­sztoru w Beauvais. Tę grę o Proroku Danielu opracował literacko (tekst łaciński i polski) Marek Dyżewski, a występują­cy w roli Prologusa Jan Kocha­nowski z wdziękiem i dobrą dyk­cją wiązał poszczególne części te­go misterium. W spektaklu uczestniczyli człon­kowie warszawskiego zespołu wokalnego starej muzyki "Bornus Consort" ze swoim założycielem kontrtenorem Marcinem Szczycińskim, który przybrał pseudonim Bornus i okazał się niezastąpionym odtwórcą króla Nabuchodonozora, a następnie Królowej, żony następcy Nabu­chodonozora, Króla Baltazara (świetny w tej roli Ryszard Cie­śla). Prorokiem Danielem był wybitny młody tenor znany z wielkich widowisk te