Kiedy Friedrich Duerrenmatt przed kilkoma miesiącami wśród burzliwych niesnasek z dyrekcją i zespołem pożegnał się ze stanowiskiem kierownika literackiego teatru w Bazylei, oznaczało to także kres pewnej formy, którą na tym stanowisku zaczął uprawiać i lansować. Zaczęto te próby określać mianem "drama­turgii bazylejskiej". Niedawno dotarł do nas pierwszy owoc tych poszukiwań: "Play Strindberg". Obecnie możemy zapo­znać się z drugim. Tym razem na warsztat Duerrenmatta wszedł Szekspir i jego "Król Jan". Na podstawie tych dwóch utworów można już wysnuwać pewne ogólne wnioski, dotyczą­ce techniki powstawania "dra­matów bazylejskich". "Play Strindberg" był przeróbką "Tańca śmierci". W samym tytule słowo "play" naprowadza na ślad zabawowego charakteru całej imprezy. W swoich wy­znaniach, dotyczących "Strind­berga" Duerrenmatt dość wy­raźnie wypowiedział się za uwspółcześnianiem klasyki po­przez zabawę, bo nikogo już nie interesuje