Tytuł tego przedstawienia niektórych zapewne zbul­wersuje: "Sweet Fifties" po polsku znaczy przecież "słodkie lata pięćdziesiąte". Iro­nia i żart kryjące się w tym sformułowaniu nie bardzo jakoś pasują do atmosfery tamtych lat znanej nam chociażby z li­cznych publikacji prasowych. Mimo wszystko przyznałbym Andrzejowi Strzeleckiemu pra­wo do takich sformułowań. Dla mnie również, urodzonego w październiku 1956, czasy "błę­dów i wypaczeń" mają - tak to już jest - wymiar w ja­kiejś mierze groteskowy. Koja­rzą się ze starymi zdjęciami z rodzinnego albumu, na których moi rodzice usadowieni pod gazetką ścienną piętnującą im­perialistów, grają w warcaby w zakładowej świetlicy (brydż, jako gra "burżuazyjna", był wówczas surowo zabroniony). Mają barwę pożółkłej fotogra­fii w tygodniku "Świat": Multanowski-senior - aktywny uczestnik zakładowego kółka teatralnego - przebrany za czerwonoarmistę prowadzi pod karabinem "imperialistyczne