Opera Dolnośląska, która wskutek remontu nie ma swej sceny, słynie z superwidowisk. Hala Lu­dowa we Wrocławiu bywa za mała, by pomieścić scenę, artystów, orkiestrę i widzów. 3 lata temu wystawiono tu monumentalną operę "Carmina Burana" Carla Orffa, rok temu - I część tetralogii Ryszarda Wagnera "Pierścień Nibelungów". Teraz zobaczyliśmy II fragment najwięk­szego dzieła Wagnera - "Walkirię". Cztery czę­ści tej opery (prócz wymienionych jeszcze "Zyg­fryd" i "Zmierzch bogów") są najobszerniejszym wybitnym dziełem w muzyce operowej - bite 16 godzin muzyki. Pieśń o miłości z I aktu, Cwało­wanie Walkirii czy finałowy Czar Ognia to naj­słynniejsze i najbardziej porywające fragmenty dzieła. Przeżyciem było wysłuchanie tego w ca­łości - tym bardziej, że to pierwsze powojenne wystawienie we Wrocławiu, a Hala Ludowa (dawniej Hala Stulecia) jakby nawiązuje konstrukcją do mitycznej Walhalli - siedziby bogów także w wagnerowskim dramacie. Dy­