Nigdy nie znalazł się w krę­gu dramaturgów, którzy z rów­ną siłą potrafili interesować twórców i widzów. Nie był pi­sarzem spoglądającym na współ­czesność poprzez wielkich klasy­ków. Nie próbował nawet wyro­kować o stanie dzisiejszej świa­domości. Nie interesował go dra­mat polityczny ani sceniczne obrazki społeczne, nie zdawał sprawozdań z mądrych lektur i rozmów wzbogacających człowie­ka w czasie uniwersyteckich kursów. Stał na uboczu. A w swych utworach dla teatru za­warł tak specyficzny świat odda­jący sprawiedliwość rzeczywis­tości, że gdy wraz ze śmiercią pisarza zabrakło reżysera Hel­muta Kajzara, można było być niemal pewnym, że trzy książki zawierające jego utwory teatral­ne powędrują na półkę bibliote­czną. I oto, nieoczekiwanie, w końcu ubiegłego i na początku obecne­go sezonu pojawiły się trzy przedstawienia, które - każde w inny sposób - próbowały wejść we wnętrze świata owego poety