AXEROWSKI "Kordian" " jest przykładem niespodzianek, jakie teatr lubi płatać tzw. zdrowej logice. Kiedy bowiem zgromadzić wszystkie negatywy tego przedsta­wienia, zda się, iż nie osiągnięto wie­le. A przecież, wbrew wszystkiemu co podpowiada krytyczny rozum, ten czterogodzinny spektakl pozostawia wrażenie ponad miarę swoich błę­dów. Zniecierpliwieni, znużeni, pełni oporów - czujemy jednak, że wresz­cie jesteśmy nie w kabarecie, na występie estradowym, programie te­lewizyjnym, lecz w teatrze. Jest to realizacja narzucająca pewien ton poważmy, od którego odwykliśmy może zbyt lekkomyślnie. Ów rejestr pretensji jest zresztą długi. Tekst dramatu skrócono nie­znacznie (do wykreśleń najistotniej­szych należy fragment Przygotowa­nia, w którym diabły stwarzają przywódców powstania). Powściąg­liwość w używaniu reżyserskiego ołówka wynika z przekonania, iż dramat, "a zwłaszcza monologi Kor­diana i opowiadanie Grzegorza tak są pod względ