To naturalne, że - skoro autor wybrał dla twego dramatu pt. "Mord ta katedrze" zarówno temat (morderstwo, dokonane w XII w. przez rycerzy króla Henryka II na arcybiskupie-prymasie Anglii) jak i fakt, ze akcja sztuki toczy się w katedrze Canterbury (co zresztą, w odniesieniu do ut­woru T. S. Eliota, było konce­pcją zgodną z zamówieniem organizatorów festiwalu w tym miejscu właśnie) a wreszcie z uwagi na charakter drama­turgii (połączenia teatru litur­gicznego, antycznych tragedii oraz średniowiecznych miste­riów z uniwersalnym przesła­niem, gdzie grecki Chór prze­obraża się w rapsodyczno-współczesną melodeklamację, a nawet w śpiewny komentarz Kobiet z Canterbury, zaś drę­twe wystąpienia siepaczy, po zabójstwie, są jakby zamierzo­ną beznamiętną retoryką blis­ką satyrze politycznej) - wi­dowisko teatralne, powtórzmy: będzie rzeczą naturalną, jeśli się je pokaże w scenerii podo­bnej do tej, z zamysłu pisarza. I poprzednich realizator�