Mówisz, Hrabia, że Polska w dojrzałość już wkracza; oby tak było. Niańczyć - to niewdzięczna praca. Tak czy owak, wasz rozum nie od nas zależy; (Katarzyna II do Rzewuskiego) TREŚĆ swej sztuki roz­piął Jerzy S. Sito między listopadem 1792 r. a sierp­niem 1793 r. Na wydarzeniach związanych z Sejmem Grodzień­skim, pieczętującym - drugim rozbiorem - katastrofę politycz­ną i gospodarczą Polski. Na tym "teatrze dziejów" - ca­ryca Katarzyna II z imperial­nym programem nietolerowania Polski silnej, Polski wkraczają­cej na drogę reform Sejmu Czte­roletniego, przeciwna Konstytu­cji 3 Maja 1791 r. i jej ambasa­dor przy królu i Rzeczypospolitej Polskiej - Jaków Jefimowic Sievers, konsekwentny, acz nie całkiem przekonany o słuszności swej misji, realizator dzieła cary­cy. Król Stanisław August Ponia­towski z tragicznym złudzeniem uratowania części reform Sejmu Wielkiego i posłowie Targowicy zaciekle i w zaślepieniu niszczą­cy wszystko