Margaret Atwood uznała powieść „Śnieg” Orhana Pamuka za jedną z najważniejszych książek naszych czasów. „The Guardian” pisał, że jest to polityczny thriller inspirowany twórczością Fiodora Dostojewskiego. „Der Tagesspiegel” nazwał ją reportażem przemienionym w baśń, a także: „groteskową, okrutną i piekielnie komiczną powieścią, polityczną farsą, w której człowiek nigdy nie stoi po właściwej stronie". Spektakl „Śnieg” w reżyserii Bartosza Szydłowskiego jest pierwszą polską adaptacją powieści tureckiego pisarza, wydanej w 2002 r przez Wydawnictwo Literackie, którą zobaczymy premierowo 28 października w STUDIO.

fot. Dawid Ścigalski

To powieść polityczna i poetycka zarazem. Dystopijne marzenie o lepszym życiu, wyrwaniu się z piekła politycznych i obyczajowych uzależnień. Małe prowincjonalne miasteczko Kars jest zwierciadlanym odbiciem polskiego pejzażu. Potrzeba wolności ściera się w nim z autorytarną wizją świata, fanatyzmem religijnym i zwykłym życiem, które pogrąża się w niespełnieniu, topniejąc jak płatek śniegu na dłoni. Gdzie może przetrwać to, co jest dla nas najważniejsze – to kim jesteśmy, to o czym marzymy? Skoro nie realizujemy się w konkretnym życiu, to może zrealizujemy się w poezji? Aktualna sytuacja w Afganistanie dopisała do naszego spektaklu i wykreowanych w nim postaci kobiecych niezwykle mocny polityczny kontekst – podkreśla Bartosz Szydłowski, reżyser.

Poeta Ka po kilkunastu latach pobytu na Zachodzie wraca do rodzinnego miasteczka Kars. Oficjalnym powodem przyjazdu jest pogrzeb matki. Nieoficjalnie prowadzi śledztwo dziennikarskie dotyczące rzekomych samobójstw młodych kobiet. Tuż po jego przybyciu rozpętuje się śnieżyca, która odcina Kars od reszty świata. Nadchodzi rewolucja. Miasteczko staje się miniaturą państwa, obnażając jego wewnętrzne problemy, mechanizmy i napięcia, a Ka zostaje wciągnięty w sieć intryg snutych przez dążących do władzy: wojskowych, nacjonalistów, fanatyków religijnych i terrorystów. Ścierające się siły mają wsparcie lokalnych mediów, które poprzez fake newsy kreują nowy obraz świata. W tle trwa nierówna walka o prawa kobiet. Rozdarty między tradycją a nowoczesnością, Wschodem i Zachodem, zinstytucjonalizowaną religią a osobistym poszukiwaniem Boga, targany wątpliwościami – niczym płatek śniegu na wietrze – Ka musi określić, po której stoi stronie. Zdaje się, że uratować go może jedynie poezja i miłość. Ale czy ocalenie w tym świecie jest jeszcze możliwe?

Spektakl jest produkcją Teatru Łaźnia Nowa w koprodukcji z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, STUDIO teatrgalerią w Warszawie i Teatrem Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Spektakl po pokazach w Gdańsku (28-30 sierpnia 2021) i Krakowie (3-5 września 2021) zostanie pokazany w Warszawie w dniach 28-30 października na Dużej Scenie im. Józefa Szajny. Premiera w Katowicach odbędzie się w listopadzie.

„Śnieg”

Premiera warszawska: 28 października, godz. 19.00

Kolejne terminy: 29,30 października, godz. 19.00

Duża Scena im. J. Szajny, STUDIO teatrgaleria

Reżyseria: Bartosz Szydłowski

Adaptacja i dramaturgia: Mateusz Pakuła

Choreografia: Dominika Knapik

Muzyka: Dominik Strycharski

Scenografia i kostiumy: Małgorzata Szydłowska

Reżyseria światła: Marcin Chlanda

Wideo: Maciej Szczęśniak, Przemysław Czepurko

Realizacja filmowa: Przemysław Fik

Autorzy zdjęć filmowych: Jacek Martini-Kielan, Jakub Katarzyński

Inspicjent: Marcin Stalmach

Obsada: Anna Paruszyńska-Czacka, Aleksandra Przybył, Marta Zięba, Paweł Charyton, Juliusz Chrząstowski, Szymon Czacki, Daniel Dobosz, Dominik Stroka, Artur Święs, Krzysztof Zarzecki/Andrzej Szeremeta, Jerzy Trela (w materiale wideo)

Produkcja: Teatr Łaźnia Nowa

Koprodukcja: Gdański Teatr Szekspirowski, STUDIO teatrgaleria w Warszawie, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach

Na podstawie książki Orhana Pamuka pt. „Śnieg” (tytuł oryginalny: „Kar”) w tłumaczeniu Anny Polat, wydanej przez Wydawnictwo Literackie w Krakowie.

Copyright © 2002, Iletisim Yayincilik A.S

Wszelkie prawa zastrzeżone.

TWÓRCY

Bartosz Szydłowski. Dyrektor artystyczny Łaźni Nowej. Reżyser ponad trzydziestu przedstawień. Inicjator idei, performer, ryzykant kulturalny. Spiritus movens wielu cyklicznych projektów oraz imprez dla Nowej Huty i Miasta Krakowa. Łączenie przeciwieństw, otwieranie zamkniętych drzwi, nastawienie na „tu i teraz” oraz wywoływanie dyskusji - to metody jego działania. Od 2016 roku jest kuratorem artystycznym Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Jedenaście lat temu stworzył autorską formułę Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia, który pod jego przewodnictwem ewoluował do najważniejszego teatralnego wydarzenia w Polsce.

Wierzy, że na artystach spoczywa szczególna odpowiedzialność, zwłaszcza w świecie szalejącego technokratyzmu, antyhumanizmu i powszechnego braku wrażliwości. Utożsamia się z Nową Hutą. Wychował się tutaj i za swoją misję uważa konsekwentne rozbudzanie ukrytej energii i potencjału tej dzielnicy. Wypracował własny styl pracy z aktorami profesjonalnymi i amatorami. Realizowane przez niego projekty zawsze mocno

odwołują się do kontekstu społecznego. Wyreżyserował m.in. „Pana Pawła” Tankreda Dorsta (1999), „Zabawę, zabawę” Sławomira Mrożka (2000), „Miłość Fedry” Sarah Kane (2001), „Tatuaż” Dei Loher (2002); „Wściekliznę Show, albo Fajnych Ludzi” oraz „Pokolenie porno” Pawła Jurka (2003), „Edypa. Tragedię sentymentalną z Nową Hutą w tle” (2005), „Edypa. Tragedię nowohucką” na podstawie „Króla Edypa” Sofoklesa (2006), „Krwawe wesele, czyli muzyczną opowieść o cygańskim sercu” na motywach dramatu Federico Garcii Lorki (2007), „Moralność Pani Dulskiej, czyli w poszukiwaniu zagubionego czakramu” według sztuki Gabrieli Zapolskiej (2009), „Fakira” / „Fakira, czyli optymizm” na motywach opowiadania Sławomira Mrożka (2011), „Wejście smoka. Trailer” Mateusza Pakuły (2011), „Antyzwiastowanie” (2012), „Klub miłośników filmu Misja” Jolanty Janiczak (2013), „Przypadek według Krzysztofa Kieślowskiego” (2016), „Konformistę 2029” na motywach powieści Alberto Moravii (2018) oraz "Wałęsę w Kolonos" Jakuba Roszkowskiego (2018). Za dotychczasową działalność został nagrodzony Srebrnym Medalem Ministra Kultury „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis”.

Mateusz Pakuła. Dramatopisarz, dramaturg, absolwent PWST w Krakowie. Laureat Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (za tekst „Smutki tropików”), laureat i wielokrotny finalista Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (wyróżnienie indywidualne za tekst „Mój niepokój ma przy sobie broń”). Stypendysta Ministra Kultury oraz Miasta Krakowa. Jego dramaty były tłumaczone na angielski, niemiecki, czeski, hiszpański i ukraiński. W Teatrze Łaźnia Nowa na podstawie tekstów Pakuły zrealizowano spektakle „Wejście smoka. Trailer”, „KonradMaszyna”, „Smutki tropików”, „Kowboj Parówka” i „Wieloryb The Globe”. Spektakl „Pluton p-brane”, którego premiera miała miejsce w 2018 roku na deskach Teatru Łaźnia Nowa, był jego debiutem reżyserskim. Do ostatnich realizacji reżyserskich Mateusza Pakuły należą „Jungle people” (Teatr Animacji w Poznaniu), „Chaos pierwszego poziomu” (Stary Teatr w Krakowie) oraz „Lem vs. P.K. Dick” (Teatr Łaźnia Nowa). Zajmuje się również reżyserią słuchowisk teatralnych.

Dominika Knapik. Cho­re­ografka, tan­cerka i aktorka. Absol­wentka AST w Kra­ko­wie. W Łaźni Nowej zrealizowała spektakl „Testament optymisty" (premiera: 17.02.2011) oraz stworzyła choreografię do przedstawień "Piccolo Coro Dell Europa" (premiera: 19.07.2013), „Najwyraźniej nigdy nie był pan 13-letnią dziewczynką” (premiera: 19.07.2014), „Przypadek według Krzysztofa Kieślowskiego” (premiera: 5.03.2016) oraz „Konformista 2029” (premiera: 20.04.2020). Sty­pen­dystka pre­sti­żo­wego pro­gramu Dan­ce­Web Europe, Art Sta­tions Foun­da­tion w 2007 roku, Art­sLink w 2009 (Dance New Amster­dam, NY), Mini­ster­stwa Kul­tury i Dzie­dzic­twa Naro­do­wego w 2011 roku oraz rezydencji artystycznych (m.in. Tanzhaus Dusseldorf). W 2012 roku zor­ga­ni­zo­wała i kura­torowała festi­wal „Nowy taniec w sta­rym Kra­ko­wie” oraz współ­pracowała jako kura­tor tańca dla Kra­kow­skich Remi­ni­scen­cji Teatral­nych. W latach 2012–2016 wykładała na Wydziale Aktor­skim AST w Kra­ko­wie. W 2008 roku zało­żyła wraz z Wojt­kiem Klim­czykiem kolek­tyw arty­styczny Hara­kiri Far­mers, w ramach którego zrealizowała kilkanaście interdyscyplinarnych projektów. Regu­lar­nie współ­pra­cuje z teatrami dra­ma­tycz­nymi w Pol­sce i za gra­nicą, two­rząc cho­re­ogra­fie do spek­takli dra­ma­tycz­nych (m.in. Igi Gań­czar­czyk, Ewe­liny Mar­ci­niak, Jana Klaty, Mai Kle­czew­skiej, Pawła Miśkiewicza, Radka Rych­cika, Bog­dana Hus­sa­kow­skiego, Anny Smo­lar, Anny Augu­sty­no­wicz, Pawła Łysaka, Remigiusza Brzyka, Bartosza Szydłowskiego, Leny Frankiewicz). Realizuje wła­sne pro­jekty taneczne (wspomniany „Testa­ment Opty­mi­sty”, Teatr Łaź­nia Nowa), filmy („There”), jak rów­nież spek­takle dra­ma­tyczne („BANG BANG”, Teatr im. Ste­fana Jara­cza w Łodzi) oraz spektakle teatralno-taneczne: „Popołudnie Fauna” w Teatrze Rozrywki w Chorzowie (2017) oraz „Obóz Katarakta” w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (2017). Najnowszy spektakl w jej reżyserii to „Baba -Dziwo” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej w Teatrze im. Szaniawskiego w Wałbrzychu (2019). Laureatka licznych nagród (m.in. I nagroda w konkursie „Nowe Sytuacje” na festiwalu Malta za spektakl „keret”, główna nagroda w konkursie OFF PPA, Nagroda Prezydenta Miasta Rzeszowa). W 2015 roku nomi­no­wana do „Pasz­portu Poli­tyki” w kate­go­rii „Teatr”. W 2017 roku laureatka „Złotej Maski” za choreografię do spektaklu „Leni Riefenstahl. Epizody niepamięci”. Styl Dominiki Knapik charakteryzuje się poczuciem humoru oraz swobodnym korzystaniem z różnych dziedzin sztuki. Jego materią są codzienne gesty poddane silnej formalizacji.

Dominik Strycharski. Kompozytor, flecista, wokalista, improwizator, performer i publicysta. Gra i komponuje współczesny jazz (w wielu elektrycznych i akustycznych odsłonach), muzykę współczesną, elektroniczną, posthiphop, noise, a także różne odmiany improwizowanej muzyki – we własnym zespole Pulsarus. W jego kręgu zainteresowania znajdują się również współczesne odmiany wokalistyki. Jest jednym z niewielu polskich muzyków grających na nowoczesnych fletach prostych.Jest uznanym twórcą muzyki teatralnej. Komponował dla takich reżyserów jak: Michał Zadara, Wojciech Klemm, Łukasz Kos, Jan Peszek, Katarzyna Raduszyńska, Natalia Sołtysik i Bartosz Szydłowski. Od 2001 r. współtworzy, jako kompozytor i wykonawca, Teatr Bretoncaffe.

Uczestniczy w wielowymiarowym solowym projekcie, który łączy współczesną muzykę elektroniczną, performance i elektro-ambient. Należy również do zespołu Kostas New Program, z którym wydał 3 płyty oraz zagrał wiele koncertów. W Max Klezmer Band występuje od maja 2010 r. Jego ostatnie projekty to Myriad Duo, Prophetic Fall, Doministry.

Małgorzata Szydłowska. Scenografka. Zastępca dyrektora teatru Łaźnia Nowa do spraw produkcji teatralnych.

Jest autorką nowatorskiej koncepcji przebudowy i adaptacji postindustrialnej przestrzeni hal warsztatów szkolnych na potrzeby Teatru Łaźnia Nowa oraz aranżacji jego wnętrz i scen. Zaprojektowała scenografię do ponad osiemdziesięciu spektakli wystawianych w teatrach dramatycznych, operowych i muzycznych.

Były to m.in: „Skóra węża”, reż. Tanja Miletić-Orucević (1999), „Kurt Weil, czyli samotność…”, reż. Józef Opalski (2000), „From Poland with Love”, reż. Piotr Waligórski (2006), „Kochałam Bogdana W.” reż. Paweł Kamza (2006), „Wszystkie rodzaje śmierci” reż. Paweł Passini (2009). Od lat 90-tych współpracuje jako scenografka z Bartoszem Szydłowskim, ich wspólne realizacje to m.in: „Zabawa, zabawa”(2000) „Pokolenie porno” (2003), „Wścieklizna show albo fajni ludzie” (2003), „Edyp. Tragedia sentymentalna z Nową Hutą w tle” (2005), „Edyp. Tragedia nowohucka” (2006), „Moralność Pani Dulskiej” (2009), „Fakir, czyli optymizm” (2011), „Konrad Maszyna” (2011), „Wejście Smoka. Trailer” (2011), „Klub miłośników filmu Misja” (2013) "Przypadek według Krzysztofa Kieślowskiego" (2016) oraz „Konformista 2029” (2018 oraz „Wałęsa w Kolonos” (2018). Tworzy instalacje, wystawy i projekty multimedialne. Zrealizowała m.in. instalację interaktywną „Ten który spada” na podstawie opowiadania S. Mrożka (2010), wystawę „Duchy teatru” wokół fenomenu pracy rzemieślników teatralnych (2014), instalację oraz film „Gadające głowy 2017” będący powtórzeniem filmu dokumentalnego K. Kieślowskiego z 1980 roku, wystawy plenerowe na Krakowskich Plantach poświęconych twórczości Sławomira Mrożka: „Wszyscy razem i każdy z osobna” z okazji 75 urodzin S. Mrożka (2005) oraz „Polak według Mrożka” (2018). Pomysłodawczyni i kuratorka wieloletniego cyklu edukacyjnego „Myśląca ręka” realizowanego w Teatrze im. J. Słowackiego, którego głównym celem jest promowanie rzemiosła teatralnego; autorka wystawy „Myśląca ręka” zrealizowanej w Domu Rzemiosł Teatralnych. Współautorka i kurator Bulwar(t)u Sztuki realizowanych od 2015 roku nad Zalewem Nowohuckim. Współtwórczyni, kierownik projektu, koordynator ds. merytorycznych i artystycznych Centrum Artystyczno-Edukacyjnego „Dom Utopii – Międzynarodowe Centrum Empatii”, które powstało przy Łaźni Nowej. Za dotychczasową działalność została nagrodzona brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis”.

Marcin Chlanda. Scenograf, reżyser świateł, twórca multimediów, modeli 3D oraz rozwiązań technicznych i logistycznych dla teatru. Absolwent scenografii na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Autor scenografii do kilkudziesięciu przedstawień. Pracował z najciekawszymi polskimi reżyserami ostatnich lat, między innymi z Mają Kleczewską, Małgorzatą Warsicką, Piotrem Ratajczakiem, Pawłem Świątkiem. Regularnie współpracuje z Nowym Teatrem Krzysztofa Warlikowskiego w Warszawie. Laureat nagród i wyróżnień, m.in. za scenografię do spektaklu „30 sekund" Bogny Podbielskiej (na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych), nagrody specjalnej miesięcznika „Teatr” dla twórców spektaklu o unikalnej wartości artystycznej i humanistycznej „Wieloryb The Globe” w reżyserii Evy Rysovej. W Teatrze Łaźnia Nowa zaprojektował scenografie „Smutków tropików” (reż. Paweł Świątek, 2013) oraz „Wieloryba the Globe” (reż. Eva Rysová, 2016), był reżyserem światła do „Plutona p-brane” (reż. Mateusz Pakuła, 2018).

STUDIO teatrgaleria

pl. Defilad 1 (wejście od ul. Marszałkowskiej), Warszawa

teatrstudio.pl