Co roku pokazywane przy kompletach publiczności i polecane pocztą pantoflową kolejnym rodzicom. Najdłużej grane przedstawienie warszawskich teatrów. Ale nie to samo. Teraz w Lalce możemy oglądać trzecią jego odsłonę. Premiera pierwszej wersji odbyła się w grudniu 1979 roku.

Co takiego tkwi w tym spektaklu, że wciąż przyciąga widzów? Odpowiedź jest prosta - barwna, rozśpiewana, niezmiennie atrakcyjna jasełkowa tradycja. W warstwie słownej sięgająca do tekstów opracowanych przez Tadeusza i Stanisława Estreicherów. W scenograficznej - do najbardziej znanej wersji polskiej szopki: krakowskiej. Z jej strzelistymi wieżycami, witrażami, wielopoziomową konstrukcją. Z piętrem dla świętych, parterem dla grzeszników oraz nieboskłonem wypełnionym rozśpiewanymi aniołami. W "Szopce krakowskiej" nie mogło zabraknąć kolędników - z wirującą różnokolorową gwiazdą na czele pochodu, karykaturalnym Herodem, nieznośnym Diabłem czy kłapiącym paszczą Turoniem. Partneruje im kilkadziesiąt kukiełek A w finale dwoje dzieci z widowni zostanie zaproszonych na scenę - aktorzy dla nich śpiewają piosenkę. Czy można się dziwić, że gdy opadnie kurtyna, mali widzowie są pełni wrażeń? Teraz oglądamy trzecią wersję spektaklu stworz