Polskie orędzie z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca zostało zainicjowane przez Fundację na rzecz Sztuki Tańca (FST) w 2017 roku. FST zwraca się co roku do wybitnych polskich artystów sztuki tańca o podzielenie się swoimi refleksjami z okazji Ich święta przypadającego 29 kwietnia i obchodzonego od 1982 roku na całym świecie – pisze Bożena Kociołkowska, prezes Fundacji na rzecz Sztuki Tańca. Autorką tegorocznego orędzia jest prof. Ewa Wycichowska.
fot. Paweł Wyszomirski
Orędzie 2024
Jest czas rodzenia i czas umierania (…)
czas płaczu i czas śmiechu
czas lamentu i czas tańca.
Księga Koheleta
Obiekt twórczości i sam twórca sztuki mieści się w samej osobie, (…) instrumentem tej sztuki jest ciało, a materią ruch człowieka.
Roderyk Lange
Ciało myślące i czujące
W tańcu mówimy ciałem, a ono nie kłamie, jest medium trudno poddającym się wewnętrznej manipulacji. Samo z siebie, niejako autonomicznie, opowiada o człowieku – tym najprawdziwszym.
Ludzkie ciało jest najbardziej wyjątkowym tworzywem dostępnym człowiekowi. Jest najczulszym instrumentem, a jego twórczy geniusz nie zależy od wykształcenia czy wieku. Naznaczone „liniami papilarnymi” pojedynczej osoby, a jednocześnie wypowiadające się w uniwersalnym języku całego gatunku - niesie najpełniejszą opowieść o człowieku i łączy nas w swojej różnorodności, będąc fuzją przejawów fizycznych i duchowych, jako forma sztuki jest twórczością człowieka najbardziej elementarną i pierwotną.
W autonomicznej sztuce tańca i chyba w sztuce w ogóle, rolą artysty jest nie tyle tworzyć, co raczej odsłaniać, odczytywać i interpretować rzeczywistość. To wymaga skupienia i pokory. Nasłuchujemy podpowiedzi: jakich używać środków wyrazu, żeby poprzez ciało docierać do prawd istotnych i umieć poddać swoją wizję oczyszczeniu z tego, co ją zaśmieca, co oddziela od prawdy. Taniec ma swój „tekst/idiomy”, którymi dociera do odbiorcyw sposób niewerbalny. Przez instrument jakim jest ciało, znajduje formę, która najprościej ujawnia wewnętrzne „Ja”.Właśnie osoba tańcząca w akcie tańca, staje się ciałem czującym i myślącym, czasem dotykając duchowości w sztuce.
Ci, pełni odwagi, często niepokorni, poszukujący i nieustający w dążeniu wybierają zwykle drogę pod prąd, aby dotrzeć do tego co w sztuce nowe i krystaliczne, nie tracąc z oczu tradycji. W czasach, w których informacja wraz ze sztuczną inteligencją dominuje nad refleksją, pamięć traci swoją źródłową moc i czasem nieroztropnie bywa traktowana jako obciążenie.Żyjemy w świecie pełnym chaosu, tylko wspólnota dążeń, pragnień, celów może tworzyć taniec pełen energii, który jak kula toczy się i zmienia nas i świat.
Prof. dr hab. Ewa Wycichowska, tancerka, choreograf, pedagog, nauczyciel akademicki, profesor sztuk muzycznych, wieloletni Kierownik Zakładu i Katedry Tańca UMFC w Warszawie. Inicjatorka powstania tam nowych specjalności: Choreografia i Teoria Tańca, Taniec Współczesny i Podyplomowych Studiów Teorii Tańca UMFC w Warszawie. Obecnie wykladowca na kierunku Taniec w kulturze fizycznej AWF w Poznaniu i Dyrektor Artystyczny Dancing FairPlayce Poznań.
Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Poznaniu, Akademii Muzycznej w Warszawie i L’Academie Internationale de la Danse w Paryżu. Wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi. W 1980 roku debiutowała jako choreograf utworem Głos kobiecy (z nieznanej poetki) z muzyką Krzysztofa Knittla, w Teatrze Wielkim w Łodzi. Jest autorką ponad 80 spektakli zrealizowanych w Polsce, Europie, USA i ostatnio na Kubie.
W latach 1988 – 2016 Dyrektor Naczelny i Artystyczny Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego. Dzięki artystycznej wizji Ewy Wycichowskiej oblicze PTT przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, skłanianie ku interdyscyplinarności i oparty na kreatywnej improwizacji proces tworzenia w nowych przestrzeniach teatralnych. W polskiej historii sztuki tańca jest jedną z najwybitniejszych postaci, które zmieniły oblicze artystyczne i edukacyjne tej dziedziny, jest swoistym ambasadorem polskiej sztuki tańca na całym świecie. Wielokrotnie nagradzana: m.in. Srebrnym i Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w uznaniu zasług dla kultury polskiej, Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania, Złotym Medalem Hipolita Cegielskiego Verba Docent – Exempla Trahunt. Jest laureatką godności „Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej” oraz medalu i tytułu „Zasłużonej dla Miasta Poznania”.