Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zaprasza 3 marca o godz. 17:00 na drugi wykład Tadeusza Kornasia pt. „Nowa dramaturgia, nowa poezja, nowa wizualność... Mała stabilizacja”.
Wykład odbywa się w ramach cyklu „PRL: teatr studencki i inny”. Bezpłatne zaproszenia dostępne są na stronie IT oraz w serwisie GoOut.net.
Kolejny wykład poświęcony będzie teatrom studenckim w PRL-u, w okresie od października 1956 po schyłek lat 60. Powstało w tamtym okresie wiele grup, utworzyły się nowe nurty wypowiedzi. Początkowo dominowały wciąż Studenckie Teatry Satyry - powstające i rozwijające się w wielu miastach, jednak obok nich wyrastały odmienne formy studenckiej wypowiedzi.
Po odwilży dostępna stała się w Polsce nowa zachodnia dramaturgia. Teatr studencki na swój sposób odczytywał dramaty przeszłości i współczesności. Przykładem może być krakowski Teatr 38, gdzie odbywały się między innymi światowe prapremiery Becketta. Z teatrami studenckimi nawiązywali flirt późniejsi czołowi zawodowi reżyserzy (Swinarski z STS-em, Jarocki z gliwickim STG, Grzegorzewski w łódzkiej PWSSP).
Ważną rolę zaczęła odgrywać poezja. Na bazie tekstów poetyckich w latach 60. powstało klika najważniejszych spektakli studenckich tamtego okresu (między innymi w Kalamburze). Pojawiały się też przedstawienia, w których istotną, jeśli nie dominującą rolę odgrywała wyobraźnia plastyczna. Eksperymenty z formą sięgały tak daleko, że na przykład Teatr Galeria wyeliminował ze spektaklu nawet aktora. Zaczęły działać studenckie teatry ruchu, teatru pantomimy. Narodził się teatr faktu.
Teatr studencki stał się w latach 60. bardzo różnorodny formalnie, ale zarazem, w końcu dekady, osłabł jego impet. Żarliwość wypowiedzi z wcześniejszych lat zastąpiła typowa dla okresu małej stabilizacji pozorność poszukiwań.
Bezpłatne zaproszenia na wykład, który odbędzie się 3 marca o godz. 17:00 dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.
Cykl wykładów „PRL: teatr studencki i inny”
Wykłady z cyklu „PRL: teatr studencki i inny” dotyczyć będą działalności polskich teatrów studenckich oraz „poszukujących” w okresie PRL-u. W centrum opowieści znajdą się teatry, które w literaturze określane były jako studenckie (STS, Bim-Bom, Kalambur, Teatr STU, Teatr Ósmego Dnia, Teatr 77, Akademia Ruchu i inne). Jednak obok nich istniała cała grupa teatrów, które trudno zaklasyfikować, a które wpływały na rozwój ruchu studenckiego, choć działały w odmiennych strukturach organizacyjnych (jak choćby teatr uliczny, inicjatywy parateatralne, teatr drugoobiegowy po stanie wojennym…). „Inny teatr” w rozumieniu Tadeusza Kornasia to także Grotowski i Gardzienice, Węgajty. Bez Grotowskiego, jako punktu odniesienia, trudno wyobrazić sobie przekształcenia w ruchu studenckim, Gardzienice zaś od późnych lat 70. stanowiły ważną wyspę teatru alternatywnego. Gdzieś w tle jest jeszcze Tadeusz Kantor oraz różnorakie działania plastyczne. Cały ten konglomerat stanowił niezwykłe środowisko polskiego teatru w czasach PRL-u.
Harmonogram wykładów
3.02 | Czas odwilży. STS, Bim-Bom i inni
3.03 | Nowa dramaturgia, nowa poezja, nowa wizualność… mała stabilizacja
31.03 | Wokół polskiej „kontrkultury” – przełom lat 70.
21.04 | Parateatr – Para-ra-ra
23.06 | Festiwale, festiwale…
22.09 | Zawodowcy!? Teatr Ósmego Dnia, Akademia Ruchu, Teatr STU i inni
20.10 | Kultura poza centrum – Gardzienice, Węgajty i inne ośrodki
10.11 | Karnawał i wojna – teatr studencki w okresie „Solidarności” i po stanie wojennym
15.12 | „Śmierć na raty” – teatr studencki a zmierzch PRL-u
Tadeusz Kornaś
Profesor w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się przede wszystkim teatrem polskim i powszechnym XX i XXI wieku. Teatr polski tego okresu bada w szerszym kontekście historii i przemian społecznych. Specyficzne miejsce w obszarze zainteresowań teatrem polskim zajmuje teatr „inny” – sytuujący się na peryferiach głównego obiegu artystycznego.
Odrębnym kręgiem zainteresowań jest teatr średniowieczny, ze szczególnym uwzględnieniem dramatu liturgicznego. Temat ten ewokuje kolejne zagadnienia badawcze, dotyczące zagadnień dramatu i teatru religijnego.
Zajmuje się też teatrem lalki, formy, maski. Od 2017 roku jest członkiem komitetu redakcyjnego kwartalnika „Teatr Lalek”.