Młoda utalentowana aktorka i reżyserka Barbara Wysocka przy pomocy tekstu Petera Handkego opowiada o jednej z najbardziej intrygujących postaci XIX wieku Kasparze Hauserze.

Barbara Wysocka ostro namieszała już w polskiej kulturze. To artystka, która nie tylko przeskakuje między dziedzinami sztuki, ale też łączy je, przekształca, kumuluje. Gdy porzuciła skrzypce dla aktorstwa, zaczęła traktować własne ciało jak instrument, a język - jak oderwane od znaczeń dźwięki dające się układać w nieoczekiwane kompozycje. Gdy z aktorki stała się reżyserką, każdy spektakl zaczęła traktować jak ćwiczenie dykcyjne, rozgrzewkę, reportaż ze żmudnego uczenia się roli na pamięć. "Kaspar" to pierwsze przedstawienie, do którego przeniosła swoje aktorskie odkrycia dotyczące mocy języka. Wcześniej szatkowała słowa, grając Kasandrę w "Odprawie posłów greckich" Michała Zadary, rozrywała zdania jako schizofreniczka w "Księdze Rodzaju 2". Pokazywała jak bolesne i nienaturalne jest zmuszanie ciała, by produkowało sensowne, uporządkowane wypowiedzi. Buntowała się przeciwko konieczności mówienia, jakby każdy dźwięk opuszc