Biografia Glenna Goulda - zmarłego w 1982 ro­ku w wieku pięćdzie­sięciu lat, genialnego kanadyjskiego pianisty, najsłynniej­szego bodaj współczesnego interpretatora muzyki Bacha - jest właści­wie gotowym materiałem na sztukę, czy może lepiej - film. Szalona na­miętność do muzyki, nieokiełznana pasja w jej wykonywaniu, zawrotna kariera, drastyczny konflikt z kryty­ką, nasilające się z biegiem lat fobie, załamanie psychiczne, ucieczka w sa­motność, przedwczesna śmierć -ukazujący się w finale napis z infor­macją, że historia oparta została na autentycznych wydarzeniach, za­mknąłby tę pasjonującą fabułę dra­matycznym akordem. Opowieść o ekscentrycznym muzyku, który ca­łe życie spłacał cenę własnego geniu­szu, daje szansę na stworzenie kre­acji aktorskiej z gatunku tych nieza­wodnie przynoszących upragnioną statuetkę z osiemnastokaratowego złota. A jednak autor dramatu o pia­niście oparł się pokusie napisania współcz