ŁÓDZKI TEATR WIELKI staje się ostatnio coraz częstszym "katalizatorem" operowego życia muzycznego w kraju, oferując nam takie atrakcyjne pozycje, jak "Norma", "Żydówka", a ostatnio właśnie dramat muzyczny Wagnera - "Walkiria" na którą to premierę polscy melo­mani operowi czekali prawie od 40 lat. I choć można by tu wie­le rozważać, dlaczego np. tetralogię "Pierścień Nibelungów" roz­poczynamy od środka, a nie od pierwszej pozycji ("Złota Renu") lub wyrażać wątpliwość co do powodzenia tej pozycji na pol­skiej scenie operowej (choćby z braku tradycji), to jednak ta pre­miera stała się wydarzeniem mu­zycznym w kraju. Ponieważ recenzenci muzycz­ni, omawiający spektakle ope­rowe, większość miejsca poświę­cają w swych artykułach wiado­mościom encyklopedycznym, przedstawiając historyczny zarys wystawianego dzieła, tradycje wykonawcze, postaram się uzu­pełnić tę lukę, odwracając pro­porcje na korzyść tych, którzy przysłużyli si