Wystawienie któregoś z dramatów muzycznych Ryszarda Wagnera jest zawsze przedsięwzięciem przykuwającym uwagę, od­notowywanym w kronikach życia kulturalnego. Wystarczyłby już ten jeden powód, jakim jest ogrom artystycznego wysiłku, nie­zbędnego do należytego przygotowania przedstawienia, żeby o placówce operowej stało się w zainteresowanych kręgach głośno. Odnosi się to przede wszystkim do naszych polskich warunków, zarówno do przeżywanych obecnie trudności, jak i do braku w naszym kraju wagnerowskich tradycji wśród artystów i publiczności, a także wśród recenzentów. Któż bowiem z muzyków czy spośród ludzi pisujących o tea­trze muzycznym (nie mówiąc już o melomanach) może u nas powołać się na bezpośrednie obcowanie z żywą realizacją "Pierś­cienia Nibelunga", jeśli ostatnie i jedyne jak dotąd polskie wy­stawienie odbyło się przed pół wiekiem. Otóż brak obycia z wa­gnerowskimi realizacjami sprawia, że nie rozporządzamy p