Jeżeli ktoś chciałby dziś - jak się to jeszcze nie tak dawno słyszało i czyta­ło - wyrażać wątpliwości, czy teatr ope­rowy Ryszarda Wagnera może w na­szych czasach interesować szerszą pub­liczność, czy też raczej powinien już zostać odstawiony do historycznego la­musa, to wątpliwości takie rozwiać po­winny nie tylko regularne sukcesy w ośrodkach o utrwalonych z dawna wag­nerowskich tradycjach, ale także m.in. wiadomość, że oto w Bangkoku rozpo­czął działalność tajlandzki oddział Mię­dzynarodowego Towarzystwa Wagne­rowskiego, który pragnie doprowadzić do wystawienia w tamtejszej Operze "Złota Renu". Do ośrodków "o utrwalonych z daw­na wagnerowskich tradycjach" należy natomiast niewątpliwie Wrocław - jak­kolwiek sprawa ta przez wiele lat celo­wo okrywana była milczeniem. Już w 1852 roku (zaledwie siedem lat po drez­deńskiej prapremierze) wystawiono we Wrocławiu "Tannhausera", a wnet po nim posypały się premiery innych dzieł