Premiera "Wacława dziejów" Stefana Garczyńskiego w Teat­rze Narodowym poprzedzona zo­stała kilkoma artykułami w pra­sie codziennej oraz informacjami w Radiu i Telewizji. Było to ze wszech miar pożyteczne. Chodzi­ło przecież nie o jeszcze jedną inscenizację takiej czy innej sztu­ki, mniej czy bardziej znanej. Te­atr Narodowy kierowany od paru lat przez Adama {#os#835}Hanuszkiewicza{/#} przyzwyczaił nas do ciekawych, nieraz zaskakujących inscenizacji Szekspira, Słowackiego, Fredry, Krasińskiego. Na afiszach teatral­nych pojawiły się także tytuły: "Norwid", "Beniowski". Tym ra­zem tytuł i autor zapowiadanego przedstawienia wymagały wcze­śniejszego komentarza. Bowiem o poecie romantyzmu Garczyńskim niewiele było wiadomo, a jesz­cze mniej o jego utworze, który został "przysposobiony" dla po­trzeb narodowej sceny. Wiedza wyniesiona ze szkoły średniej o Stefanie Garczyńskim jest praktycznie żadna. Wiadomo, że spotkał się z Mickiewiczem w Rzymie; o