Pisałem w poprzednim fel­ietonie o znużeniu obecnym teatrem, które ogarnia mło­dzież - i nie tylko młodzież - i pobudza do marzeń o te­atrze innym, nie wiadomo na razie jakim. To marzenie przejawia się w różnych poszukiwaniach i eksperymentach, które od kilku sezonów nada­ją oblicze naszej rzeczywi­stości teatralnej, w stopniu większym, niż to się na ogół dzieje za granicą. Opinia śro­dowiska teatralnego przywią­zuje dużą wagę do tych prób - i słusznie; ale jednocześnie ze znacznie mniejszą słusznoś­cią lekceważy sprawę teatru nieeksperymentalnego. Bo bez dobrego funkcjonowania scen zwanych "akademickimi", sceny pieczołowicie kultywujących tradycje narodowego dramatu i teatru, trudno by się było spodziewać rozwoju sztuki inscenizatorskiej i aktorskiej. Tak już jest, że eksperymen­tatorzy, dokonują tym wspa­nialszych skoków w przyszłość, im mocniejsze mają do tych skoków "odbicie", w teatrze gromadzącym do­świadczenia pokole�