Spieszymy do Gdań­ska, gdzie na scenie Teatru Wielkiego Teatr Wybrzeże gra pierwszy raz po wojnie, sztukę Karola Huberta Rostworowskiego "KAJUS CE­ZAR KALIGULA". Nie należy ona niestety do najlepszych dzieł autora "Nie­spodzianki". Pobrzmiewają w niej echa Młodej Polski, i to tej gorszej. Wiersz jest dęty, rymy nieraz raczej częstochow­skie. Mimo to nie dziwimy się Zygmuntowi {#os#871}Hübnerowi{/#}, że po­ciągnęło go ambitne zadanie wystawienia tej rzadko grywa­nej tragedii, wsławionej wielki­mi nazwiskami inscenizatorów i aktorów, podejmujących się pracy nad nią. Wydaje mi się, że reżyserów i aktorów pocią­gał w niej przede wszystkim akt drugi i czwarty, gdzie sa­me sytuacje dawały wielkie możliwości inscenizacyjne i ak­torskie. Uczta u Kaliguli, odby­wająca się pod grozą śmierci, jak również wielka scena z ak­tu czwartego, kiedy Kaligula prowadzi ryzykowną i prowo­kującą grę ze spiskowcami i przegrywa ją nie z własnej wi­ny, l