Szereg luster otaczających scenę. Zieleń natury. Na środku nagi Don Carlos. Dźwiga się z pozycji embrio­nalnej, ubiera się. Staje się człowiek. Nerwowy monolog młodzieńca stopniowo zarysowuje podstawową sytuację dramatu: jest on - Don Carlos; ona - królowa - Elżbieta Valois; i ten trzeci - mąż kró­lowej, król, ojciec Don Carlosa, Filip II. Jest jeszcze uczucie, miłość - zakazana, silna, burzliwa, połączona z cierpieniem. Schiller intrygę swojego dramatu oparł na historycznym wydarzeniu - miłości hiszpańskiego infanta do francu­skiej księżniczki Elżbiety Valois, córki Katarzyny Medycejskiej, którą ojciec odebrał swojemu synowi. Tytułowy bohater jest rozpięty pomiędzy miłością do kobiety a lojalnością wobec ojca, pomiędzy świadomo­ścią i odpowiedzialnością polityczną a emocjonalnym impulsem. To ciągłe napięcie wywołuje wewnętrzne ro­zedrganie. I taki jest właśnie Piotr Jankowski w roli Don Carlosa - rozedrgany, chimeryczny,