TRZY jednoaktówki, które ujrze­liśmy na scenie, są dziełem współ­czesnego japońskiego pisarza, któ­ry jednak pełnymi garściami czer­pał z czternastowiecznego, klasycz­nego japońskiego teatru No. Autor wziął z niego wątki, treści i postacie, ale sprowadził je niejako do czasów dzisiejszych, zmieniając owych ludzi sprzed wieków w przechodniów dzi­siejszego Tokio, a nawet bliższych nam miast europejskich. Ale mimo owego przeniesienia wąt­ków sprzed wieków do naszej teraź­niejszości, wszystkie trzy sztuki pozo­stają dla widza europejskiego do tego stopnia egzotyczne, stworzone w ja­kiejś innej konwencji niż ta, do której przywykliśmy, że musimy się całkiem przestawić, by je właściwie odebrać. Musimy zżyć się z egzotyką szczegól­nej fantazji, grającej tak wielką rolę w tych utworach, pogodzić się ze spe­cyficzną filozofią, w której najważniej­szą rolę grają zagadnienia śmierci, starości, przemijania czasu i przemian mi