W lutowym numerze "Dialogu" ukazał się ostatni felieton Zygmunta Hübnera. Profesor Aleksander Bardini napisał: "Jego felietony były sporem nieprzekupnej prawości z sezonową przydatnością, prawości, która była m.in. produktem głęboko przemyślanych diagnoz. Sposób prowadzenia tego sporu sprawia, że felietony Hübnera będzie można czytać zawsze. A dzieje się tak wtedy, gdy autorowi naprawdę o coś chodzi. Gdy zabiera głos, bo nie ma innego wyjścia". Nie miał też wyjścia Hübner jako "pełny" człowiek teatru. Uprawiając w swoich felietonach nurt głębokiego myślenia kulturalno-etycznego, musiał wcześniej czy później zmierzyć się z formą teatrowi najbliższą, z dramatem. W ten sposób powstali "Ludzie cesarza". Neron jest postacią budzącą duże kontrowersje wśród historyków, ale jego literacki wizerunek jest jednoznacznie potworny. Czternastoletnie rządy w Rzymie pochłonęły więcej ofiar niż niejedna wojna domowa. Zabójstwa, konfiskaty m