Gdy na zakończenie przed­stawienia "Tańce w Bally­beg" w reżyserii Bogdana {#os#1747}Hussakowskiego{/#} na scenie Teatru im. J. Słowackiego krę­cił się dziecinny bączek, pu­szczony ręką dorosłego męż­czyzny, odczułam wielki nie­dosyt. Miałam ochotę ponow­nie go nakręcić, aby jeszcze raz, w rytm spokojnej muzyki Krzysztofa {#os#3932}Szwajgiera{/#}, odwi­nąć nić wydarzeń ze szpulki czasu oddalającego się świata. Sztuka Briana {#au#1238}Friela{/#} - ir­landzkiego dramaturga - jest opowieścią o przemijaniu, o odchodzeniu w przeszłość dzie­ciństwa, spędzonego przez nar­ratora Michaela w prowincjo­nalnej dziurze, wśród pięciu starzejących się, samotnych ko­biet, które tęsknią za lepszym, ciekawszym życiem. Symbolem tych tęsknot jest radio, stanowiące centralny punkt ubogiego domostwa. To ono rozładowuje najwięk­sze napięcia i dostarcza ma­łych radości mieszkan­kom. Scenograf Grzegorz {#os#1196}Ma­łecki{/#} oddał znakomicie