Kiedy czytam opowiadania Erwina Axera, rozumiem, że teatr bywa sprawą poważną i to ludzie, przede wszystkim aktorzy, są w teatrze najważniejsi. To ich trzeba opisać i zapamiętać. Ale trzeba, jak Axer, mówić bez słów-zasłon, bez zaklęć, wydobywając to, co widoczne dla wszystkich, gdy patrzy się cierpliwie. Korzystając z daru doświadczenia i pisarskiej wrażliwości, sprowadzić podziw do zapisu drobnych przewag: umiejętności, pracy, odrobiny szczęścia. Uczynić łatwiejszą do rozpoznania tajemnicę talentu. I uchwycić, jak najprościej, moment przemiany. Im większy aktor, tym trudniejsze zadanie, tym więcej elementów wymagających uwagi. A zacząć trzeba od opisu aktora, od jego cielesności. Tylko wówczas docenić można role budowane wbrew sobie, przeciw ciału. Dostrzec, jak wśród ograniczeń, wad i niedostatków powstaje niezwykła całość. W teatrze, zapewne lepiej niż gdzie indziej, widać splątanie wysokiego z niskim. Dla Axera teatr rzadko