Alfred Kerr, w szkicu z roku 1909, nazwał "Hamleta" sztuką o zahamowaniach przesubtelnionego człowieka ( Zauderungen eines verfeinten Menschen). Przy­czyny tych zahamowań widział tro­jakie: moralne, intelektualne i fizjo­logiczne. Sumienie, sceptycyzm i właściwe refleksyjnym naturom osłabienie woli paraliżuje Hamle­ta. Tak odczytawszy sztukę, Kerr ma odwagę wyznać, że nie mówi ona nic współczesnemu człowieko­wi. Kto rozumie dzisiejszy świat, nie jest bynajmniej większy od Szekspira, lecz jest bardziej zaa­wansowany. (Najgłupszy Murzyn australijski jest bardziej zaawanso­wany w rozwoju niż najgenialniejszy szympans.) Pytania, jakie stawia Hamlet po­winny być sformułowane ściślej, jeśli mają poruszyć dorosłych czy­telników gazet. Powinny zwracać się nie do "stwórcy", lecz do jego skromnych pomocników. Hamlet zdaniem kerra, tak powinien formułować swoje swoje metafizyczne wątpli­wości: Kto naszym losem rządzi - czyżby Stwórca?