Jest to spektakl stylo­wy. Zrealizowany z au­tentyczną elegancją. Już choćby dlatego wart obejrze­nia, zwłaszcza że wielu na­szych reżyserów cierpi wciąż na przerost pomysłów, a nie dostatek wyczucia stylu. Tymczasem Ludwik René przedstawił Komedię Apolla Nałęcz-Korzeniowskiego (Teatr Dramatyczny) w sposób nad­zwyczaj oszczędny. Zgroza bierze, co mogłaby wciąż modna "wyobraźnia aluzyjna" uczynić z tej dziś prawie nie znanej sztuki. Ileż aktualnych dowcipasów można by wpisać do intrygi o samotnym obroń­cy prawdy poecie Henryku. Szczęśliwie René postanowił tylko uważnie przeczytać tekst. Jeśli zdarza mu się odbiec od oryginalnego układu, rzecz do­tyczy charakterystyki postaci Henryka. Otóż Henryk staje się komentatorem wprowadza­nych zdarzeń. Zważywszy chwilami nieznośny dydaktyzm pierwowzoru, zadanie niełatwe i dla reżysera, i dla aktora (Tomasz Stockinger). Sądzę, że rys autobiograficzny, który niewątpliwie posiada gniewny bo