CESARZ jest dale­ko, lecz niemal każda rozmowa przywołuje jego imię. Wojna jest wszędzie dookoła i mówi się o niej równie często. A jednocześnie ta wojenna rzeczywistość wy­daje się czymś naturalnym i powszednim, jakby trwa­jące 5 lat krwawe zmaga­nia odmieniły i ludzi i świat. To przecież nie przy­padek, że o pokoju marzą i naprawdę za nim tęsknią młodzi, którzy niczego in­nego niż wojna zaznać je­szcze nie zdążyli. Ich tę­sknoty potraktują dorośli pobłażliwie, jak rojenia na­iwnych, odurzonych pierwszą młodzieńczą miłością, głuchych na to, co dzieje się wokoło. Wokoło zaś - "krzywoprzysięstwo, zdra­da, trucizna". Intrygi i knowania, zabiegi o cesarską łaskę, ambicje, pycha, po­goń za wielkością. A wszy­stko to w gorączkowym po­śpiechu, naznaczone tymczasowością, wojennym, śmiertelnym piętnem. Tę atmo­sferę oddaje, a właściwie sugeruje scenografia Anny Rachel, przywodząca na myśl inną realizację tej autor