Znacznie bardziej istotne wy­daje mi się przywrócenie pol­skiej scenie zapomnianego dra­matu zapomnianej pisarki. Fe­licja Kruszewska, tworząca w okresie międzywojennym, autor­ka kilku zbiorów wierszy, poetką była - nie ukrywajmy -- dosyć mierną. Jednakże jej dra­mat "Sen" wystawiony po raz pierwszy przez Redutę w roku 1927 jest utworem ze wszech miar zastanawiającym, a na­wet budzącym zdumienie. Bo­wiem mimo pewnych naiwno­ści, nieporadności dramatur­gicznych, dłużyzn i przegadania, dramat Kruszewskiej zdumie­wa zawartym w nim ładunkiem historiozoficznego przeczucia. Pi­sząc w latach dwudziestych "Sen" - obok bezpośrednich, aktualnych odniesień do sytuacji w Polsce po odzyskaniu niepodle­głości - autorka zawarła w nim wielką dawkę przeczucia nad­ciągających czasów: faszyzmu, napaści na Polskę, wojny. Można nawet powiedzieć, że w "Śnie" dałoby się odnaleźć wyjątkowo trafne zapowiedzi późniejszego losu kraju (postać Robotnika). S�