Pan Janusz Józefowicz jest utalentowanym i praco­witym człowiekiem, któremu - wraz ze współpracownika­mi - udało się odnieść nie­kwestionowany sukces. Mowa oczywiście o musica­lu "Metro", otoczonym po­wszechną uwagą mass-me­diów na długo przed premie­rą, a po niej zgodnie okrzyk­niętym sensacyjnym wyda­rzeniem, obsypanym dawno nie spotykanym gradem chóralnych pochwał i za­chwytów. I wszystko wydaje się w największym porząd­ku: oto nareszcie, wśród ogólnej niemożności i chóru jeremiad, pojawiła się grupa ludzi młodych, ambitnych i utalentowanych, którzy po­stanowili zrobić coś na włas­ny rachunek, coś bardzo trudnego (choć nie jest prawdą, że zupełnie nowe­go), wymagającego kunsztu i wysiłku. Co więcej znaleźli hojnego mecenasa którego pieniądze uczyniły to wszystko możliwym. I co naj­ważniejsze - udało się. Pra­cowali długo i ciężko, a teraz smakują owoce zasłużone­go sukcesu. Ale oto oglą­dam w telewizji pana