Paradoksalnie problem przeszłości staje w centrum uwagi Tadeusza Kantora i znajduje swój aktualny wyraz w spektaklu "Umarła klasa", przygotowanym w ubiegłym roku przez teatr "Crikot 2". Spektakl, prezentowany dotąd tylko w Krakowie, będący w pełnym toku życia, nieustannie "dopełniany", stał się ośrodkiem głębokiego przekształcenia i rozwoju idei artystycznej Kantora. Przeszłość, a zwłaszcza jej relikty kulturowe, jest już od dość dawna w niskiej cenie w świecie technologiczne­go postępu, futurologii i scjentyzmu obejmującego wszystkie dziedziny życia "w dniu jutrzejszym". Jest również w niskiej cenie na nielogicznie już szero­kim polu sztuki awangardowej. Owład­nięta ideą postępu i wszechwładnie ten postęp wcielająca w życie dzisiejsza nauka, a w ślad za nią sztuka osiągnęła (i przekroczyła) stopień oszołomienia, wykluczając bądź mieszając wzajemnie swe kompetencje i mnożąc w ten sposób swe niekompetencje. W rezultacie osią­g