Teatr Powszechny rozpoczynał swą działalność przed siedmiu laty, po przebudowie i pod nową dyrek­cją Zygmunta {#os#871}Hübnera{/#}, od "Spra­wy Dantona" Stanisławy Przyby-szewskiej. Ta swoista dramatyczna kronika z czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej, znakomicie zrealizowa­na przez Andrzeja Wajdę, stanowiła rodzaj programowej wizytówki pra­skiej sceny. Można ów program, realizowany konsekwentnie i z po­wodzeniem przez siedem lat, ująć krótko w ten sposób: mówić o waż­nych sprawach, najczęściej o uni­wersalnych i w naszych czasach obecnych dylematach moralnych, poprzez różne sztuki, zawsze jednak reprezentujące wysoki poziom lite­racki. Przy czym Hübner kładł stale nacisk na poszukiwanie repertuaru mało opatrzonego, rzadko powta­rzając modne w danym sezonie ty­tuły. Wymieńmy tylko, żeby nie po­zostać gołosłownym, dwa odkry­cia: "Lot nad kukułczym gniazdem" oraz "Rozmowy z Katem", najlepsze zresztą przykłady polityki repertua­rowej