Realizacją sceniczną poetyc­kiej wizji jest przedstawienie "Nocy listopadowej''. Kazi­mierz Dejmek stworzył wspa­niałe widowisko, wyrażające istotne cechy utworu Wyspiań­skiego: rozmach i monumental­ność, równorzędność słowa i pla­styki, swobodną, rapsodyczną kompozycję impresji, zrodzonej z rozmyślań nad dziejami naro­dowego powstania. Nie ma w tym spektaklu nic z łatwej malowniczości. Nie ma dosłowne­go odtwarzania architektonicznych fragmentów Łazienek, Bel­wederu, Alei Ujazdowskich, Krakowskiego Przedmieścia. Warszawskie tło dramatu jest zarysowane tylko aluzyjnie grą świateł i cieni, podkreślających fantastyczność poematu, w któ­rym świat rzeczywisty splata się ze zjawiskowym światem ożywionych posągów mitologicz­nych. Scenografia Andrzeja Stopki służy stopieniu w całość różnorodnych płaszczyzn dra­matu, co jest przecież niełat­wym problemem inscenizacji "Nocy listopadowej". Dejmek rozgrywa obydwa plany drama­