Sztukę Edmunda Niziurskiego "Ucieczka z Betlejemu" tele­wizja, jak widać, traktuje ja­ko żelazną pozycję tzw. repertuaru okolicznościowego. Napisana i na­grodzona w konkursie z okazji XX-lecia, emitowana kilkakrotnie w oko­licach różnych ważnych dat, powró­ciła na mały ekran w pierwszy po­niedziałek grudnia. Tym razem w interesującej inscenizacji Janusza {#os#9827}Kon­dratiuka{/#}. Sztuka Niziurskiego jest nawet bardzo zręcznym, nie tyle pod względem dramaturgicznym, co ję­zykowym, świadectwem pewnego etapu naszego startu, owego słynne­go ubóstwem i heroizmem polskie­go Betlejem. Podaje się nam jednak tę "Ucieczkę" jako świąteczne danie, nic dziwnego więc, że prowokuje do narzekań nad skromnością "strawy i zastawy". I nie można mieć pre­tensji do autora, ani tym bardziej znakomitych w omawianym spektak­lu aktorów, ani wreszcie reżysera. Przeciwnie, temat zrośnięty przecież z określoną sztampą inscenizacyjną, w filmie Janusza Kondrati