Trzy grupy postaci, jak to już dawno uwidoczniono, określają całość budowy "Lilii Wenedy": grupa mityczna - Wenedów, grupa względnego realizmu psychologicznego - Lechitów i grupa karykatury i satyry - Ślaz i św. Gwalbert. W intencji Słowackiego ta pierwsza, grupa - wenedyjska - w swych nadludzkich wymiarach określa patos dziejowy dramatu, który w wielu zazębieniach zahacza o tragedię życia narodu w epoce popowstaniowej.. Wyróżniającą cechą formalną tego składnika kompozycyjnego jest charakteryzująca go tonacja patosu klasycznego. Na tej grupie spoczywa ciężar ideowy i uczuciowy dramatu, perspektywy dalekiej, mglistej, lecz jaśniejszej przyszłości. Druga grupa - Lechitów odpowiada zwykłej w stylu Szekspira formacji realistyczno-psychologicznej; trzecia grupa jest przedmiotem satyry dla autora i uciechy dla widza, którego przecież, zgodnie z tradycją szekspirowską, nie należy nużyć samą grozą tragedii, lecz i - zabawić. W ujęciu Sło