Rzut oka na teatr w Polsce pozwala stwierdzić wyraźnie, że teatr lalek nie stanowi odrębnego skansenu "sztuki dla dzieci", lecz na wiele sposobów wpisuje się we współczesne polskie życie teatralne, szuka nowych środków wyrazu, próbuje mierzyć się z najnowszą dramaturgią i podejmuje wątki nurtujące współczesnego człowieka. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje wizerunek rodziny oraz zmiany zachodzące w tym wizerunku - pisze Halina Waszkiel w Dialogu.

Genderowe i queerowe tropy w konstruowaniu obrazu rodziny we współczesnym teatrze lalek Pojęcie "teatr lalek" stało się w ostatnich czasach tak dalece nieprecyzyjne i zmienne, że wypada zacząć od definicji. Przez "teatr lalek" będziemy rozumieli każdy spektakl, posługujący się animowaną formą. Aktor "żywoplanowy" może być obecny na scenie lub nie, "lalka" może być tradycyjna (pacynka, marionetka etc. łącznie z maską) lub całkowicie nowatorska, cechę dystynktywną stanowi fakt ożywienia formy i budowanie lub współbudowanie postaci scenicznej za jej pomocą. Wiek widza nie stanowi dzisiaj istotnego kryterium, bowiem powstaje bardzo wiele spektakli lalkowych dla dorosłych, co stanowi wyraźną zmianę w stosunku do poprzednich dziesięcioleci, gdy teatr lalek w Polsce był niemal synonimem teatru dla dzieci. Rzut oka na teatr w Polsce pozwala stwierdzić wyraźnie, że teatr lalek nie stanowi odrębnego skansenu "sztuki dla dzieci", lecz na wiele sposobów