Rok 1846 był na ziemiach polskich rokiem powszechnego wrzenia. "Masy - zgodnie z definicją Lenina - nie chciały już żyć po dawnemu". Z różnych stron narastała rewolucja. Poznańskie, Galicja, Królestwo i Kraków objęte już były misterną siecią komórek agitacyjnych, ustalano szczegółowe plany działania. Wyznaczono skład przyszłego Rządu Narodowego, a dyktatorem wojskowym mianowano z góry Ludwika Mierosławskiego, cieszącego się wielkim autorytetem dowódcę, teoretyka powstańczej strategii. Po klęsce listopadowej zdawano sobie powszechnie sprawę z tego, że żadne powstanie nie może się udać bez poparcia mas ludowych. Szeroko zakrojona agitacja rewolucyjnych demokratów próbowała łączyć hasła społeczne z hasłami niepodległościowymi. Animatorami tej rewolucji były warstwy średnie społeczeństwa, drobna szlachta, rodząca się inteligencja. Jednak konieczność nieustannych kompromisów stępiła ostrze działania, a hasła społeczne wyst