Światowe sukcesy sztuk Antoniego Czechowa, "Wiśniowego sadu", "Wujaszka Wani", "Czajki" a zwłaszcza "Trzech sióstr" nie były dziełem przypadku czy trafu, choć przyszły późno, po śmierci ich autora. Nie za­działał tu jednak ani snobizm, ani światowa moda na tzw. rosyjskość, duszę słowiańską, dale itp. Egzotykę obyczajową i tematyczną literatury i rzeczywistości rosyjskiej wcześniej już wielcy pisarze rosyjscy (Turgieniew, Gogol, Dostojewski, Tołstoj) dźwignę­li na wyżyny ogólnoludzkie, uniwersalne. Dzieła Czechowa miały więc z formalnego punktu widzenia ścieżki na światowy salon literacki przetar­te, choć ich autor wdrapał się tam w końcu własną drogą, jakby na skróty, jakby po drabinie przystawionej do kuchennego okna ludzkiej Wieży Babel. Prawdą jest, że Czechow był za­równo w Rosji, jak i w świecie, auto­rem niedocenionym. Sam zresztą, o sobie mniemanie miał skromne, bę­dąc przeświadczony, że dorabia bła­hą literatur�