Gdy Mann wspomina o ironicznej naturze pra­wdy życia u Czechowa, dodaje, że Czechow nie ogranicza się do ironii, że wie­le nie dopowiada w obawie przed deklaratywnością, dy­daktyzmem. Sądzę, że posta­wę dramaturga komplikuje jeszcze nieustanna kontrola własnego dystansu, czujna nieufność wobec własnej, autorskiej wszechwiedzy. Skrzy­żowanie tylu perspektyw spra­wia, że sztuki Czechowa na­leżą do najzdradliwszych w dziejach teatru, najbardziej opornych wobec wysiłków inscenizatora. Wielu wybitnych realizatorów uważa je w ogó­le za niesceniczne. "Trzy siostry" są bodaj z nich wszystkich najtrudniejsze. Najtrudniejsze m. in. dlate­go, że najbardziej antydramatyczne. Nic się tu nie dzie­je, lub ściślej - nikt tu nie działa. Wszystko staje się niejako samo. Do domu ro­dzeństwa Prozorowych przy­bywa obca kobieta, przyszła bratowa, Natasza. I oto "tak jakoś" rodzina się rozpada, rozprasza. Wszystkie inne wą­tki sztuki, a jest ich kil­ka, przeb