W swych "Dziejach Anglii" Andre Maurois cytuje ta­ką opinię: "Najważniejszy fakt, jaki można zaobser­wować w stosunku do Francji i Anglii nie w tym leży, że znajdujemy tam pomniki rzymskie, lecz że te kraje są pomnikami rzym­skimi". W "Cymbelinie" Szekspir pokazuje żołnierzy rzymskich na ziemi brytyjskiej. Najpierw posłowie upominają się o płacenie Rzymowi daniny, którą wywalczył Cezar - król Cymbelin odmawia, czuje się silny i niezawisły. Potem przycho­dzą legiony rzymskie, toczą się walki - i Brytyjczycy zwyciężają na­pastników. Po czym Cymbelin uwal­nia jeńców i mówi: "Chociaż zwy­cięscy, Kajuszu Lucjuszu, Przyjmujem zwierzchność rzymskiego Ceza­ra i przyrzekamy zwykły płacić ha­racz". Cymbelin posługuje się średnio­wiecznymi terminami lenniczej zależności, ale uprawia dalekowzrocz­ną i - na swój czas - nowoczesną politykę europejską: łączy się z rzymskim kręgiem cywilizacyjnym i kulturowym, łamie przesądy nacjonalis