Na początku była Pamięć, "która przenosi realność w czas przeszły, umierający nieustannie". Człowiek naznaczony tra­gicznym piętnem śmierci i zapomnienia, szuka ocalenia w ułudzie wspomnień. Niczym dzikie zwierzę próbuje oswoić śmierć. Zrealizowanym w 1975 roku w swym teatrze "Cricot 2" spektaklem "Umarła klasa" Tadeusz Kantor rozpoczął cele­brację oswajania Śmierci. Obroną przed nieuchronnością umierania stała się Pamięć, depozytariuszka czasu przeszłego, jedyny azyl przed piekłem codzienności, czasem teraźniej­szym, realnością. W "Umarłej klasie" makabryczna grupa Starców powraca do swej szkolnej klasy z lat dzieciństwa. Chcą cofnąć czas, swoje wspomnienia uczynić rzeczywistymi. Z rupieciarni wy­grzebują upiorne atrapy-kukły mające być alter ego ich sa­mych. Potem z grymasem uniesienia i euforii na swych mato­wych twarzach wloką manekiny, siadają z nimi w starych szkolnych ławach: czekają na cud przeistoczenia, lecz on nie na