Ze znacznym opóźnieniem ukazu­je sie w "Ruchu Muzycznym" omówienie "Trojanek" Joanny Bruzdowicz, wystawionych w Sali im. Emila Młynarskiego w warszaw­skim Teatrze Wielkim. Nie oz­nacza to jednak bynajmniej, byś­my nie doceniali wagi wydarze­nia, jak też i samego utworu. Każde bowiem wejście na scenę nowego operowego dzieła pols­kiego kompozytora - o ile tyl­ko nie jest to utwór zdecydowa­nie słaby - staje się artystycz­nym wydarzeniem ważnym i ra­dosnym; w tym zaś przypadku chodzi o jedną z najlepszych i najbardziej do widza przemawia­jących pozycji, jakie się w trak­cie ostatnich sezonów na kame­ralnej scenie Teatru Wielkiego pokazały. Rzecz nie jest zresztą całkiem nowa. Swą prapremierę miały "Trojanki" w roku 1973, w Teatrze im. Gerarda Philippe w podparyskim Saint-Denis; dla Warszawy jednak przygotowała kompozytorka nową, w znacznej mierze zmodyfikowaną wersję swojej "tragedii muzycznej", z nowym też librettem, które na tle antycznego dr